Bir hazan sabahı gibiydi aşkın, bahar geldi sen gittin.
Korkum yokluğuna alışmaktandı, alıştırdın ve bittin!..

Her baharda yeni umutlarla yeşerip, her sabah yokluğuna uyanmak, beklerken seni gelmeyeceğinin bilincinde olup, gelecekmişsin gibi kendimi kandırmak. Urbamda kokun, nefesimde nefesin, dilimde öpüşlerinden kalma, kekremsi ayrılık tadın. Bütün bunların verdiği acıyla, bir defa daha haykırmak, bir defa daha savrulmak. İşte buralarda son aylarda böyle yaşamak.

Gelmeyeceksen haber ver, el salla, mektup yaz, topla o kör olası gururunu da bir şeyler söyle. Yokum de, gittim de, bitti de, bir şeyler de! Ben de yaramı sarıp, toparlanırım. Sanma ölürüm, bu acıma ilaç olacak başka bir şeyleri elbet bulurum.

Hazırlandım, ayrılık libasımı diktim bitirdim. Son provamı bu mektupla yaptım ve mektup bitince giyeceğim. Her aynaya baktığımda, gözlerimin imgelerinde, bana sevgiyle bakışını, dudaklarımın kıvrımlarında, birlikteyken gülüşümü, ellerimin parmaklarında, vedası dokunuşunu göreceğim. Sevdim bu elbisemi, sanırım bundan sonra hep bunu giyeceğim…

Şimdi, ayrılık şarkısı var deniz kızlarının dillerinde. Veda ediyor bütün denizler biten aşkımıza. Martılar bir başka suskun, yakamoz hiç olmadığı kadar denize küskün. Hepsi izlemeye gelmiş bitişimizin intiharını. Bu senden son isteğimdir , al kendini benden , çek sevdanı yüreğimden ya sen git, ya da beni münasip bir yerde indir!...