hep hayaller kurdum, bin defa yıkılacağını bile bile yorulmadan.
iyi olmaya çalıştım, kimseyi kırmak istemedim, herkese bi iyiliğim dokunsun istedim. yoruldum çoğu kez, bir kez ah etmedim. sevdiklerinin yolunda onlar için yorulmak farzmış gibi, aldırmadım dizlerimin sızlayışına.. kırgınlıklarım oldu zaman zaman, üzüldüm de bir tek gözyaşımı göstermedim kimselere.. kapalı kutular içinde sakladım hüzünlerimi. olur da sevdiklerim açmaya kalkarsa ne kadar derinlerde saklı olduğunu bilsinler diye.. oysa gülüşlerim güneşi gören çiçekler gibi her sevdiğimi gördüğümde yüzümde yer alan.. onları hiç saklamadım kutulara, hep görsünler beni hep böyle bilsinler diye..
hatalarımdan ders çıkarabildiğimi sandım, ama aynı soruda farklı yanlış cevap işaretlemekten kaçamadım. uğraştım, çabaladım, en doğru olanı yapmaya çalıştım hep ama çoğu zaman iç sesime yenildim.. tutamadım dilimi bi türlü sahip çıkamadım. içimde hissettiğim duyguları katledercesine davrandım kendimi kaybedip. oysa gerçek duygularım bunlar değil, yanlış anlaşıldım çoğu kez..
sonra yıkıldım hep, dağıldım, paramparça oldum.. o parçaları her toplayışımda bir kısmını kaybettim, bi yanım eksik kaldı hep.. eksiklere alışmak zor oldu her seferinde ama alıştım, bi dahaki sefere bir başkasına alıştım, daha sonra başkasına... ama farkedemedim her eksiğin bir parçamı götürdüğünü, canımı yaktığını bilemedim.. o parçaları geri alabilsem başımın üstünde taşırdım. kırdım, kırıldım bazen, affettim, affedildim ama eksik kaldım çoğu kez eksildim.. ne ekersen onu biçersin derler, kocaman bi yalan. ben hep buğday ektim saman biçtim..
şimdi bir yer düşünüyorum, kimseyi tanımadığım, hiç gitmediğim hiç bilmediğim bir yer.. beni oraya götürecek bir rüzgar istiyorum sadece..