• Paraşütsüz Uludağ’dan atmaktı kendini; seni sevmek. Sevmek seni;renk körü olup otoyola çıkmaktı.Balık yanında yoğurt yemekti seni hissetmek,tadı acıtsa da sonradan… Karda sandaletle dolaşıp,buz tutmaktı sana dokunmak.Nefes aldığını bilmek,nefes alabilmekti. Sesini duymak, konuşmaktı coşkuyla dünyaya. Yürüdüğünü görmek, adım atmaktı her sabah yeni bir hayata. Sende durmak, nefes alıp nefesimi içimde tutmaktı,yani zordu sende durmak. Kırılırdım, ufalanırdım kimi vakit kuytularımda. Susardım kelimelere, küserdim zambaklara bile. Sende durmak,zordu hakikatten,zordu. Elinle kırılmış camları sıkmaktı. Ama sende olmak; ekmekti,suydu. Seni sevmek, lapa lapa yağan kar gibi tek tek buluşmaktı toprakla. “Sen” demek kafa tutmaktı tüm insanlara. “Biz”demek vazgeçmekti dünyadan…
Geçmiş zaman ekleriyle bitiyor cümlelerim. Kilitleniyor artık hecelerim. Kahretsin yine dolu dolu oldu gözlerim. Okumazdım hiç ama, lanet olsun ki akıyorlar pınarlarından inci tanelerim…. “ Sen” ne olur bu kasım bari ilişme yüreğime,bu sonbaharlık da olsa git sözcüklerimden,şiirlerimden… nolur gelme yüreğime..Yüreğim ıslanma onun yağmurunda yine. Dilim düşür kendinden, adını. Bak; güneşi ondan önce görüyorsun artık,gecelerin daha erken. Kapıyorum kelimelerimin kapısını, yoruldular senli kelimelerden belki de bıktılar artık.” F5 “ yapıyorum sözcüklerime….geri dönüşüm kutumu siliyorum. Hoşça kal, hoşca…..
14.11.2011/ 23:56 Binlerce kar tanesi , toprakla hasret giderirken