Insanlar cogu kes buzdan bir kale,uzaktan bakilinca parlayan ama yaklastikca eridigini gordugumuz asli gibi bir su,sudan ve toraktan yaratilmis bir nesle ile yasamak ise,sonuc vermeyen bir mucadele..
Sadece beynimizde ki dogrularimizi gormek icin libaslar giydirilen,susleyip,allayip pulladigimiz bir resim ile surekli zaman oldurmeye endekslenen , hayatimizdan zamanlar calan, bir muamma..
Onca yorgunluga deymeyen bir aldaniz bir aldatis kendimizi..Hayatin ,yasadiklarimdan zihnimde kalan kalan esintiler iste,ama kabul gorur ama gormez..
Sadece kendi kendimizle yetecek kadar az olan hayat dilimlerini ,illa bir baskalari ile paylasma alanina kader cizgisi diyecek kadar kaderci halimizle..

meral tice
meral cello

ERİYEN ADAM

Gözlerim gözlerinde dinlenirken eriyor,
Eriyor yaklaşırken dudağına dudağım.
Zerrelerim çözülmüş gibi sesler veriyor,
Ben sıcak bir denize inen buzdan bir dağım.

Yanında damla damla bittiğimi duyarım,
Yoklarım yerinde mi yüzüm,alnım,saçlarım?
Bir göğüs geçirerek derim ki:’Yine varım,
Fakat bir rüya gibi şimdi kaybolacağım’

Bir gün,için içimde neyim varsa alacak,
Varlığım bir su olup kabından boşalacak,
Benden nişan olarak kucağında kalacak
Boş bir yığın:Elbisem,gömleğim,boyunbağım.

Yazar : Faruk Nafiz Çamlıbel