Dostluk mu.. Hepimizin ağlayacasına ihtiyaç duyduğumuz en buyuk hazine değilmidir ?
Içimizdeki boşlukları tek bir tebessümle doldurabilecek birinin var olduğunu bilmek bile sizce de içimizi ısıtmaz mı.. Böyle bizim gibi olsun ama hatalarımızı bizden gizlemesin. Hani hatalarımızı da mükemmelliğimizin bir parçası olarak görürüz ya çoğu zaman ve aslında onları kapatmadan üzerini yeni hatalarla örtmeye devam ediyoruz..
Ve gün gelir ki o hataların üstesinden gelemiyoruz. Işte o dost dediğimiz insan aslında gizli bir spell checker gibidir. Aslında belki de her zaman hatanızı söylemez-sizi kırmak istemez ama yeri geldiğinde de elinizden çeker, hatta ayağınıza bile basabilir. Insan sonuçta kendini dışardan biri olarak göremiyor ne yazık ki onun için onu gözetleyen ve ihtiyaç anında üzerine çöken bir sessiz gölgeye muhtaçtır. Zaten sevgi dediğin değer verdiklerine kendinden bile iyi bakmak, kendinden bile çok sevmek değil midir ?
Mesela dostlar sizin belki de çoğu insanın göremediği çoğu yeteneğinizi keşfeder, size bir anne şefkati ile bile yaklaşırlar. Gözyaşınızı siler size güç verirler sonra da sizden gizlice yaşadığınız üzüntüyü yaşayıp gözyaşlarını akıtırlar bir köşede..
Hiç bir şey olmamış gibi dönüp gülerler sonra sizinle birlikte.
Dedim ya dost ikinci ,,Ben’’ dir diye.. Kendimizi sevmediğimiz zaman çıkıp bizi sevmek için yaratılmış gibiler ve herkezin ancak bir gölgesi vardır onun için de dostluklar birçok sınavdan geçer gölgeler tam eşini bulana kadar devam eder bu. Ve onlar bilir-biz insanların gölgemize bakıp geçtiğimize, onun hareket etmemize rağmen bizden ayrılmadığının farkındayız kilometrelerce uzakta da olsak o gölge hep ordadır.