Hani çaresiz kaldığınız zamanlar vardır öyle, en yakınınızdaki daha çok kırar incitir ya sizi bazen. Yutkunur kalırsınız hani kırılır dökülürsünüz de ama karşınızdaki kırılmasın diye kırıcı bir söz çıkmaz dudaklarınızın arasından. Öyle taş gibi kalırsınız ya hani, tutunacak bir yer ararsınız ama öyle boşlukta kalakalırsınız.

Hani bazen bütün sözcükler kayboluver ansızın ne diyeceğinizi bilemezsiniz. Bulamazsınız yerine koyacak hiçbir kelimeyi hani. Ne deseniz anlamsız kalır. En sevdiğinizden gelen her çakıl taşı size kaya gibi gelir yıkar ya sizi bazen.

Ne yapsam olmuyor diye düşünürsünüz ya hani bazen. İyilik diye yaptığınız her ş ey elinizde patlar yerini bulmaz. Ya da yaranamazsınız. Yaranamadığınızı öyle birden anlayıverirsiniz, birden fark edersiniz öyle şiddetle içiniz acıyarak. Önce kendinize lanet edersiniz böyle kandığınız için, kendi kendinizin gözünde küçülürsünüz ya hani.

Hani içinizde fırtınalar kopar ya bazen ama sessiz kıyıları oynarsınız, öyle içiniz acırken sakin kalmaya çalışmak ne zordur bilirsiniz ya hani. Bir boşluk doldurur içinizi merdivensiz, dipsiz. Çıkmaya da çalışmazsınız ki öyle bazen, katılır kalırsınız ya hani.

Gitmek istersiniz öyle zamanlarda hani kimselerin olmadığı yerlere. Öyle kendi başınıza kalmak, kimselerle konuşmak zorunda kalmamak istersiniz bazen. Sadece gitmek, ardını yanını düşünmeden sadece gitmek her şeyi arkada bırakmak istersiniz bazen. Dalarsınız uzaklara yitip giden sevgilerin ardından bir daha dönmem diyesiniz gelir ya hani. Döneceğinizi bile bile yeminler edersiniz bazen.

Gözünüzden istemeden yaşlar süzülür ya hani bazen, istemezsiniz de kendiliğinden ısrar eder akmak için yanaklarınızdan aşağı sessizce. Silersiniz elinizin tersiyle öyle hıçkırıksız, sakin, gözleriniz bir noktaya bakarken her bir damla yaş içinizi yıkar ya hani.

Nerde yanlış yaptım diye kendinizi suçlarsınız ya hanı bazen.

İşte öyle bir şey…


Şükran Demirtaş