Günden güne ustalaşıyordum sevme sanatında.Mahir bir nakkaş gibi, hiçbir ayrıntıyı kaçırmadan yüreğime işliyordum seni.Kimi bir semazen olup dönüyordum ufkunda, kimi aşık olup bade içiyordum huzurunda. Aşkı her bir nesneye yaklaştırmış, her kıvama getirmiştim zamanın sarkaçlarında. Hırsız bir besteci gibi duyduğum en vurucu notaları çalıyordum bakışlarından... An geliyor isyankar bir çocuk gibi karartılara boğuyordum sensizliğimi.Avuçlarımda sıkıp terletiyordum senli geçirdiğim günleri,hatıraları,gözyaşlarımı. Hepsi ayrı bir güzellik katıyordu sevme sanatına. Günbatımında yitip gidişinin bile bir ahengi vardı,kızılına boyanıyordu bütün sokaklar.Usul usul çıkıyordun karelerimden, gözlerim treni kaçırmışçasına üzgün bakıyordu ve yetim kalmışçasına mahzun atıyordu kalbim.Bu armoniyi yakalama şansına sahip ben, ayrılığın neşter yarası izlerine kat kat gömlek giydiriyordum uslanmaz çocukluğumla....
(Meçhul zamanlarda)
HİCRET ERGÜVEN