sadece karanlık var dedim sadece karanlık.gökyüzü en çok bu mevsimde karanlıktı. içim en çok bu mevsimde sıkıntılı neden güneşe bir gün bile başımı çevirmedim? o da yok muydu?göğü terk mi etmişti? hayır sadece bu gün memnun olmak istemiyordum bütün mutsuzluklara kucak açıyordum bir karmaşa dönüyordu etrafımda ve ben özlüyordum nedensiz kimsesiz hiçbir şeyin içinde herşeyimi özlüyordum .mutlu olmaya hakkım yoktu ne kadar engel biriktirdim bilemezler .ben engeller için hayatımı vermiştim garip bir his bu canım yansın istiyorum. garipliği ciğerlerime çekiyorum hüzün nefesimi yeniyor yenik düşüyorum.sonra ümit var bir de o yalnız bırakmadan ben gitmek istiyorum ümitlerimi istemiyorum küçük bile olsalar düşman sayıyorum. ne kadar da çok vazgeçmişlerdi benden diyorum. onlardan hırsımı terk ederek kendimden alıyorum.yalnızlığa ümitleri verip dönüyorum yönümü. yanlızlık ümide katlanamamış olacak benim yanıma geliyor yine. düşlerim yalnızlığı esir alıyor ya da yalnızlık düşlerimi. "geceler kabustan beter, uyku özlemi ,yeter!!!" derken herşeye destek veriyor bir el. gerisi sevgi seli .masum el değmemiş anne baba hasreti bitiyor .dahası yerlerde hala .bir de aşk var aralarında onu kazımaya çalışırken yapışıveriyorum yere kalbim yarılıveriyor o içine giriyor.en derin köşesine. sevdiğim gözlerimde kalıyor araya mesafe var hasret gözlerinde biter ancak gözleri benden kaçıyor. her yeri hasret sarıyor