Ahmet Ümit’in ilk yazıma karşı rüyalarıma yansıyan eleştirisinden yola çıkarak kalemimin mürekkebini değiştirerek denemeyi düşünüyorum bu yazımda.
insanın içinde varolan karanlıkları bir bir sıyırabilmesi için kendine sığınması yani kendinin yoğunluğu içinde bulunması gerekiyor kendi kanaatimce..
kendimi sevmem aynanın karşısına cıktığında kendi kendime gülmem değil Rab’in karşısına çıkıp ağlamaktır belki de ..övgülerin kapılarını kapatın yergilere acın kapılarınızı
derine inmekten bahsetmiyorum derinliğin beni götüreceği yerden bahsediyorum
ve sözüme goethe’nin şu mükemmel sözü
’Kişi kendini adayana kadar - geri çekilme olasılığını içeren - kararsızlık hüküm sürer. Bu her zaman verimsizliğe yol açar; girişimciliği ve yaratıcılığı olumsuz yönde etkiler. Temel bir gerçek vardır ki , bunun yadsınması sayısız düşünceyi ve harika planları öldürür; kişi kendini bir amaca adadığında, evren onunla işbirliği yapar. Başka türlü asla oluşamayacak güçler ortaya çıkarak kişiye yardım eder. Kişinin verdiği karar sonucunda, kendini destekleyen bir olaylar zinciri gerçekleşir; aklının ucundan bile geçmeyen her türlü beklenmedik olay ve yardımla karşılaşır..
ve şemsi tebrizi’ nin dediği şu söz
’Düzenim bozulur, hayatım alt üst olur diye endişe etme. Nereden biliyorsun hayatın altının üstünden daha iyi olmadığını?’
şimdi sükuta bürünüyorum
kifayetsiz kalan yüreğimin tek sırrıdır bu iki söz.
..övgülerin kapılarını kapatın yergilere açın kapılarınızı
yunus tapancı