Gelecek yüzyılları anlatan fantastik filmlerin abartılı bulduğumuz icatları birer birer gerçekleşiyor. Daha dün hayal dediğimiz cep telefonundan görüntülü konuşma, canlıların klonlanması gibi şeyler bu gün hayatımıza girmiş durumda. Öyle görünüyor ki ışınlamalar, uçan kaykaylar kapının önünde beklemekte.

Teknolojide yaşanan bu baş döndürücü hıza rağmen değişmeyen bir şey var ki; insan her şeyiyle yine insan. Olaya böyle bakıldığında yaşanan her gelişmeyi bu olgu üzerine kurmak gerektiğini anlıyoruz. Siz hangi teknolojik zirveye varmış olursanız olun, dünyanın bir ülkesi olan Türkiye’de, onun bir İli olan Rize’de, Rize’nin güzide ilçelerinden Pazar’da bir ilköğretim okulunda 4B sınıfında, sırasında oturan Ayşe’nin kalbi; yaratılan ilk insanın kalbi gibi atmaya devam ediyor. Ayşe yine gülmesi gerekene gülüyor, ağlaması gerekene ağlıyor. Kendisine ders anlatan hocasının ağzından dökülen kelimeleri kutsal bir metin gibi pür dikkat dinliyor. Bir çiçeğin suya olan ihtiyacı gibi annesinin, babasının, öğretmeninin sevgisine ihtiyaç duyuyor. Hastalandığında anne şefkatine sığınıyor. Korktuğunda, fırtınada liman arayan bir gemi gibi baba kucağında güven arıyor. Yine başardığında aferin denilmesini, defterine başarı sembolü kırmızı kurdeleler takılmasını, teşekkür imzaları atılmasını istiyor.

Dünya üzerinde ne değişirse değişsin insan hep aynı kalıyor. Bu nedenle eğitimin ve eğitimcinin dikkate alması gereken en önemli unsur bu değişmezliktir. Ayşe ister anaokulunda, ister ilköğretim okulunda, ister lisede, isterse bir fakültede okusun; isterse hiç mektep yüzü görmemiş olsun, bilmemiz gereken onun kalbi hep sevgiyi, şefkati ve güzellikleri ister. O hangi yaşta olursa olsun kulaklarında hala annesinin ninnilerini yankılanır.

İnsanlığın bu değişmez kanunu eğitimcinin elinde bulunan en büyük kozudur. Öğrencilerimiz hangi ortamlardan çıkıp gelirse gelsin, hangi teknolojinin esiri olursa olsun, hangi maddenin bağımlısı haline gelirse gelsin, dilimizden çıkacak sihirli bir sevgi sözü onların yüreklerinde mutlaka yankı bulacaktır. Bu manada işimiz hem çok zor hem çok kolay. İşimiz zor çünkü çocuklarımızın etrafında kalplere kötülük büyüleri üfleyen binlerce kâhin tur atıyor. İşimiz çok kolay, çünkü bu üfürükçülerin üflediği binlerce kötülük Ayşelerin kalplerini taşlaştırsa bile yüreklerimizden kopacak bir sevgi sözcüğü o kalpleri bir pamuk kadar yumuşak yapabiliyor.

Her şeye rağmen güç bizim elimizde, haykıracağımız sevgi sözleriyle geleceğin mutlu dünyasını inşa etmeye devam edeceğiz.
DERKENAR: Bütün yazdıklarım için “İstisnalar kaideyi bozmaz.” sözünün hazine değerindeki hoşgörüsünün enginliğinde, anlayışınıza sığınıyorum. Lütfen kendini istisna görenler müstesna kalmaya devam etsinler…