Her şey çikolatalar kadar tatlı olsaydı, belki de tatlı olan şeylerin kıymetini bilemezdik... Çünkü; hepimiz için aynıdır ya hani sıradanlaşan şeylerin değerini yitirdiğini hissederiz. Yitirilen değerler ise geri kazanıldığında aynı tadı bırakmaz damaklarımızda. Hayatı da hep renkli ambalajlarla yaşamaktan da sıkılır insan. Söyler misiniz? Acılar olmasa bu kadar canımızı yakmasa, mutlu olmak istemeyiz mesela.. Mutluluğun verdiği hazzı aramayız yüreklerimizde... Bence insanlar önce mutlu olmak için çaba göstermeliler. Ulaştıklarında ise küçük bir ısırık ile yetinmemeli, çabalarını geçici lezzetler için harcamamalılar. Her insanın hayattan beklentileri vardır. Kim istemez ki sorunsuz bir hayat... Ama insanı erdemli kılan, karsısına çıkan umutsuzluk duvarlarını yıkıp beklentilerine ulaşabilmesidir. Zaman zaman insan zorlanır hedefe ulaşmakta, kaskatı kesilen yüzünü yumuşatacak bir çikolata neşesi arar mesela... Unutmuştur damağında kalan lezzetin tadını... Yeniden hatırlamak ister... Ve bu arayış bazen hata yaptırır insana. Umduğu lezzeti herhangi birinde aramaya başlar; doğru zamanı, doğru insanı beklemeden... Ama unuttuğu bir şey vardır o insanın. Bilmez ki kendi hayatının karşısındaki insan için önemini... Tekrar tekrar yaşatmak istemez sil baştan hayatları ona... İster ki beyaz çikolata kadar saf olsun hayatındaki insan, canını yakmasın onun. ve ister ki daima fıstıktan insanlarla beraber yaşasın kocaman bir çikolata olan dünyasında...