Kanaya kanaya geçiyordu dudaklarım içtiğim şarap şişelerinin kıvamından usulca… ve kırık camların kristalimsi parçaları bir jilet gibi kesiyordu gırtlağımı döne döne… kaçıyor gibi olsam da kaçamayışımı sıkıştırıyordum yüreğimin kan pıhtılarına… usulca konuyordu şakağımdaki çukur yazdığım kağıtlara… kalem keş gaspların peşinde can evimi… irkile irkile, döküyorum damarımdan süzülen şarabi rengi…
önce parmak uçlarıma kadar süzülüyor sonra halıya damlıyor ve bıraktığı iz tam serseri… ve sırnaşa sırnaşa soğuyor bedenim… kanım çekiliyor diyebilirim… ve gırtlağımda buzlu bir kuruluk hissi… ve sehpanın yanından sallanan dar ağacı nitelikli ahizenin ucundaki ses ağlamaklı… belli ki duymuş işlediği cinayeti…
hıçkırıkları dehşet verici…
Ve bir senfoni çalıyor radyoda… enya nın klasik eseri…
Ve koltuğun kenarından yere yüzü koyun yatmış kitabın ismi anlatıyor gibi bütün gerçeği…
Halı küfürler ederken kanın sahibine, kitap ağlamaklı, ahize titremekli, ses çığlık girişimli…
kısa zaman sonra evin kapısından bir ses tirajı komik ve dertli… serseri bir kurşun gibi dalıyor içeri apoletli serseri… yerde parçalanmaya yüz tutmuş sessizliğiyle bir cinayet sebebi…
ahizenin diğer yanında katilin sesi… “iyi mi?”… apoletli “ölmüş” diyen bir serseri… ve yeri gök susarken ölmüş olan kişinin elinde resmi eğreti iki kişi…
Ölmüş olan yazmış kanıyla son dileğini…
“kanım kanınızı olsun sonu…tanrı unutturmasın kahpeliğinizi…”

Erkan ulusoy….