Hafta sonu bir ağabeyimizin köy evine gittik.Temiz hava,sessiz sakin bir ortam.Epeyce farklılık oldu bizim için,büyükşehrin o acı havasından sonra.Ağabeyimizin annesi küçük bir hobi bahçesi oluşturmuş evin önüme.Yaklaşık 300 metrekarelik alanda aklınıza gelen her türlü sebze var;börülceden patlıcana ,kırmızı lahanadan dolmalık bibere kadar.Hele domateslerin o kokusunu tarif edemem.Yıllar var ki öylesine güzel kokan bir domates görmedim.

Akşama doğru artık geri dönme vakti yaklaşınca,hanım annemiz, bir dileğimiz olup olmadığını ,sordu. Her şey neyse ne de o mis gibi domateslerde aklım kaldı.Mümkünse o domateslerin tohumundan verebilir misiniz,dedim hanımanneye.Bir umut balkonda yetiştirebilirim az da olsa diye düşünerek.Hanım anne derin bir iç çekti,olsa can kurban yavrum da bu domateslerin tohumu ekilince yeni ürün vermiyor,dedi.Beynimden vurulmuşa döndüm.Daha önceleri bir çok yerde tohumluk noktasında sıkıntı yaşadığımızı,ithal tohumların genetiğiyle oynanarak sadece bir kez ürün verecek şekilde hazırlandığını duymuştum,ama olayın bu denli ciddi bir boyuta ulaştığını bilmiyordum.

Dönüş yolunda düşünüp durdum;esaret nerede başlar?Bence esaret işte tam da bu noktada başlar.90 ’lı yılların başında güzel ülkemizin % 90 nüfusu köy ve kırsal kesimde yaşıyor ve tarımsal üretim de o oranda yaygındı.Ülkem insanı hem kendi yiyeceğini üretiyor hem de birçok ürünü ihraç ediyordu.Oysa şimdilerde nüfus eğrimiz terse dönmüş durumda.Nüfusun çoğunluğu büyük kentlere ve onun acı iklimine tıkışıp kalmış durumda...Üretimse hak getire!Düşünün artık yabancı devletler tohum vermezse yiyecek ekmeğimizi bile üretemeyecek durumdayız...

Şimdi nasıl oturursak oturalım da ,doğru konuşalım.Söyleyin ey canlar ,bir ülkenin özgürlüğü nerede biter,esareti nerede başlar?

SEÇ 08.10.2012