Usulca ört kapıları zaman hain bir yılan gibi geçip gitmekte.Giderken götürdükleriyle çimlenir hüzünlerim yarına taşır hazin sedasını.Susmak böyle kırık dökük, okumayı yeni öğrenmiş bir çocuk gibi hecelercesine susmak...İçerimden kilometrelerce laf yağdırırken kainata bir ad bile koyamamak...Susmanın da bir anlamı olmalı.
Ört kapıları üşüyorum yokluğunda bazı bazı...Kapsamlı hayaller kuruyorum üzerine temelsiz bir ev gibi yığılıp kalıyor hepsi.İçimde binlerce hitap cümleleri sen ise yoksun, yokluk olmalı belki de adın.Yokluğuna binbir anlam yükleyerek seni çoğaltıyorum fikrimce.
Zamanında sevdiğim her şey gibi ete kemiğe bürünüyorsun sen de.Hafif kumral çiziyorum yüzünü,kaşların kavisli olmalı; gözlerine kahverengiyi,saçlarına kızılı yakıştırıyorum.Kızılına saklanmış tüm dünyaları kovuyorum hayatımdan sessizce.Hafif siyah katıyorum düşlerime,gözlerinde saklıyorum çocukluk hatıralarımı.Hayat dokunuyor gözlerine,buğulu bir cama yansıyor lafzın.Tek bir boya kalıyor elimde sevgi olmalı adı.Bir rüzgar olanca hızıyla kapıp elimden üzerine yağdırıyor bu rengi...
HİCRET ERGÜVEN