dünyaya ağır ağır gelişin neden bilmiyorum
koşar adım değil yani
davet edilerek , nezaketli bir çağrış diyebilirim.
sofralar kurulmamış henüz
evimiz daha düzene girmemişken
kırçiçeği gibi kondun aramıza

kaşıklarımızı gülücüklerin tamamlarken
varlığınla unutacağız yoklarımızı
sahipsizliğimize sığınmaktan bir adım öteye atacağız kendimizi
sevincim,
adımlarınla geleceği solurken
daha bir tutunacağım, yerlisi olacağım hayatın

çocukluğumun o yalnız pencerelerini , kendime yer açma beceriksizliğini hatırlayacağım
aynı yollardan farklı geçilebileceğini göreceğim bu kez
sayende annelik mertebesine ulaşıp
kalan yarımlarımı tamamlayacağım
sen , o vakit meme emiyor olacaksın bir elinle tutunarak
Işıl ışıl yanan göz bebeğinle aydınlanacak gece
Gülücükler yağdıracaksın gün ağarırken
Sevinç göz yaşlarına boğulacağım bir yandan
İçim ağlayacak sonra diğer yandan

Sahipsizliğin zorluğunu gençliğimin yabanlığına verip, aldırmayacağım
belirsizlik içerisinde yüzdüğüm geçmiş günlerimin külleri dökülecek bir bir
Umursamayanlar çıkacak elbet
Takdir görüp sevenlerin olacak
göz hapsinden uzakta kucağımda
gülüşlerin aydınlık saçacak yüzüme
yokluk içinde olmaktan daha güzel olacak bu kez
deliler gibi davranabileceğim
sevinç kapılarımız olacak, pencereler kır çıçekleriyle dolacak
çıplaklığınla kucaklaştığım bebekliğin, canımın yarısı aslında
avuçlarımda gonca güle dönüşeceksin
zamanında sularsam
daha renkli
çocuk şarkılarıyla dolacak kulaklarım

derdin olacağım annen diye
olgunlaştığında elbet uçacaksın
boğazımı yumruklar tıkayacak o vakit
seni kanatlanıp uçarken gördüğümde
hüzünlere boğulsamda
mutluluk pencereleri açılacak içime bu kez