küçüklüğümden tek tük hatırladağım bazı anılarım var,hayatım boyunca unutamadığım...mesela babamı pek hatırlamam,bir kerecik görmüşlüğüm vardır babamı.o da evimizin kapısından başını eğerek girerken ki hayali...ayrı yaşıyorlardı anne ve babam...ben annemin yanında kalıyordum diğer kardeşlerim gibi...ben en küçükleriydim kardeşlerimin...sarışın olduğumdan sarı çiçek,bubaşça filan derlerdi bana...bubaşça iri papatya demektir bu arada...en büyüğümüz ablamdı kardeşler arasında...o da annem gibi aşırı titizdi...sabah tüm kardeşler dağılırdı evden...kimisi okula giderdi,kimisi de çalışmaya...beni de ablam sokağa,kapımızın önüne oturturdu...evde temizlik yapmaya başlardı...yaz,kış,soğuk sıcak demeden hep kapının önünde otururdum...evdeki temzilik de nedense akşama kadar bitmezdi...bitse bile almazdı ki ablam beni içeriye...evi kirleteceksin diye akşama kadar sokakta oynardım,elim yüzüm kir içerisinde...bazen ağlardım,bazen de kızardım ablama...içerlerdim beni içeriye almıyor diye...ellerim buz keserdi soğuktan...titrerdim...gene de almazdı beni içeriye...işte o günlerde bir karar verdim kendi kendime...eğer dedim birgün bende ablam gibi büyürsem,annem gibi benim de çocuklarım olursa...onları hiç kapının önüne sokağa oturtmayacağım...evimizi kirletseler bile,dışarıya bırakmayacağım çocuklarımı...büyüdüm...okudum.iş sahibi oldum...evlendim..çocuklarım oldu...hiç temizlik yaparken dışarıya çıkartmadım çocuklarımı...bazen dağınık kaldı evim,bazen kirli...ama çocuklarım hep yanımdaydı...aşırı titiz insanları sevmiyorum...yaşanan ev,yaşanan yer biraz da dağınık olmalı...magazin dergilerinden fırlamış gibi görünen evleri itici buluyorum...yaşadığımız yer bizim evimiz...bizi yansıtmalı...o da bizler gibi yaşamalı...