Bir zamanlar geçmişim ile yaşardım pek de parlak bir günüm aklıma gelmezdi hep bir paramparça olmuş geçmişin aynasının parçalarından bir anı yakalardı beni o beynimdeki gri hücrelerimin birinde hafızama bir şarkının akılda kalıpta
diline dolanan bir nakaratı gibi tekrar tekrar gezinirdi beynimin içinde.

şimdi gelecek umutlarına fırtınanın ortasında akıntıya kapılmamak için, sağlam kalan o koca çınar dallarından birine tutunurcasına son gayretimle tutunmaya çalıştıgım şu anlarda sanki dün göz yaşı dökmüşüm gibi taze
ama takvim sayfalarına baktıgımda bir çocugun anne karnından çıkmak için sabırlarını zorladığı kadar uzun bir zaman geçtiğini bildiğim halde ....


geçmişimi özlüyorum....


kabuklarımı koparttığımda altında kalan taze pembe derilerimi bir daha ne zaman kanayacaklarını bilmeden ovuşturuyorum
kulaklarımda geçmişten kalan melodilerimin tınıları çınlarken avuçlarımda boşluğun soğuk rüzgarı terleyen ellerimi donduruyor
karman çorman bir çorba olsam ve felek kepçesi beni tüm gücüyle kasırgaların ardından oluşan bir hortum gibi girdaplarına katsa....
ya da hayat bana cömertçe tüm hünerlerini kullanarak istediğim herşeyi omuzlarıma değmiş bir degnek misali elleriyle elime verse
yinede bir yanım hep şarap şişesine sevgilisi gibi sarılmış bir alkoliğin duruşu gibi melankolik kalacak sanırım..

kimi zaman soft sesiyle melodilerle, şarkılarla gözyaşı döker sularım bencilliğimle yanan ruhumu, kimi zamanda ruhumun ritmine ayak uydurur sonsuz hayal gücüyle beni de melodiler yanına çagırır kaybolurum belli bir süre o dünyada, ta ki müziği kesip yine kendimle başbaşa kalana kadar...

değişen insanlar yüzünden kendini tanıyamayan bir ben ile yeryüzünde tek başıma kuşbakışının tersine gökyüzüne kafamı kaldırıp baktığımda şehrin kirliliğinden olsa gerek
pembe görünen gecelerde yıldızları görememek güneş görmem gereken sabahlarda koyu yağmur bulutlarından sabahı bilememekten ve bu karmasadan nefret ediyorum


son bir şey daha geçmişimi özlüyorum....

DAĞÇİÇEĞİ...22 Ekim 2010