Güneşimi yitirmişliğim ve aşka susamışlığım var bu diyarda.Yaşadığım herşeyin bir manası yok ya da yaşadıklarımızın...Kendimi kaybetmeye başlayalı 3 sene oldu yalın bir hayatın damarlarında dolaşmaya başlayalı da...

Zaten karanlık olan dünyamın sokakları,muhtemel bir esaretin salıvermişliği ile gündüzünü yaşamayalı hüzne yaklaştı.Korkunç bir umutsuzluğu sorguladı,yalın bir hayatı boşvermiş bir köhne yürekle.esasında basitti herşey olabildiğince lakin görmeyi bilmeyen bu eskimiş gözlere biraz genç geldi hayat.derken seneler geçti ve biraz daha değişti herşey sevgiler değişti,kavgalar,ayrılmalar hatta küfürler bile...

Biraz daha zorlaştı herşey ve saygısızlaştı alabildiğine.Mutlulukların bile ağlayan yüzleri çıkar oldu karşımıza.Gündüzümüz karanlıktı çıkmaz sokaklarımızda ve yalnızdı işte ne kadar kalabalık gibi görünse de metropoller.Süregelmiş bir tarih yok gibi davranıyordu herkes ve aynı coğrafyada farklı dili konuşuyordu kardeşler.Bizim oralarda sevgisizliğe yer yoktu ve karmaşık dillere.

Herkes aynı kanın kardeşleriydi,kan kardeşleriydi belki de...

Biraz daha gerçekti herşey sanki biraz daha yaşanılası.Uzak gibi görülse de herkesin birbirini anladığı günler aslında cOk daha yakın.Takmış gidiyoruz kavga diye savaş diye..Biraz daha önemsense aslında "barış" neden yaşanılası olmasın dünya?Sevgilerini çöp kutularına atıp kapaklarını kapadık hep belki de bu yüzdendir sevdaların kokan yüzlerinin toplumu bu kadar vurması...Oysa en çok bir gelincik tarlasıdır,sevdaya yakışan..