Ben sevince ebediyen severim.
Çok kimse tarafından sevilmeseler de.
Köyden köye kovulsalar da.
Onları sevmek taşın altına elini koymak demek de olsa…
Hiçbir güç onları sevmekten alıkoyamaz beni.
Neden niçin sevdiğimi bilirim çünkü.
Sevmediklerimin sevilmeme nedenleri de bellidir.
Onlar en baştan almışlardır benden geçersiz notu.
Ve hiç değişmez bu not bir ömür boyu.

Sayın Bekir COŞKUN ise bir başka sevdiklerim arasındadır.
Onu sevmem için öyle çok neden var ki…

Öncelikle o da işini bilmeyen! bir memur çocuğu benim gibi.
Türkülerine bayıldığım Şanlıurfa’ da dünyaya gelmiştir.
Urfa’ya paşa geldi/Halkta temaşa geldi/Bir elim yar elinde/Bir elim boşa geldi.
Az mı güzel bir türküdür bu…
Yaptığı işe hem gönül vermiş hem emek.
Foto muhabiri olarak işe başlamış. Daha sonra polis muhabirliği, parlamento muhabirliği yapmış.
Muhabirlik çok önemli ve zor bir süreç sayılır Gazetecilik mesleğinde.
Öyle masa başına yayılıp bilgiçlik taslamaya benzemez.
Haberler kuşların gagalarından da düşmez sayfalara.
Ben kendisini 1978 yılında Günaydın Gazetesi’nde yazdığı Dokuzuncu Köy adlı köşe yazısıyla tanıdım.
O gazete gazete dolaşıp köy sayısını arttıkça yazdığı köşelerden kovulma sayısı da arttı buna paralel olarak.
Öyle ki Başbakanın bile tepesi attı..
Ve “Ananı da al git!” deyiverdi bir gün.
Haa! İşte burada bir çay molası verelim ve benim sevdiklerime nasıl omuz verdiğimin kısa bir sohbetine girelim diyorum.
Bu kovulma emri birçok şekliyle benim de onuruma çok dokundu tabii ki.
Kendimi de kovulanlar arasına kattım.
Fakat ben nasıl gidebilirdim ki…
Çünkü ne yanı başımda götüreceğim anacığım hayattaydı. Ne de söyleyeceklerimi ve eylemlerimi tamlamıştım.
Doldurdum birbirinden farklı 90 dakikalık iki kaset aynı anda ben de.
Yolladım birini sayın Bekir Coşkun’na.
Diğerini sayın Başbakan’ nın hem Ankara’daki Başbakanlık Konutu’na.
Hem İstanbul’un Emniyet Mahallesi’ndeki asıl yuvasına. Daha emniyetli olur kanısıyla.
Sayın Bekir Coşkun kaseti aldığını teyit etmekle kalmadı söylediklerimden de söz etti yazılarında ara ara.
Sayın Başbakandan çıt! Yok.
Olsun.
Benim sesim hala çıkıyor ya siz ona bakın.
Ayrıca o da benim gibi bir Hayvan Dostu.
Ben canım yavrum Toby mi kaybettiğimde onun Köpeği Pako’ya uzun bir mektup yazmış onunla paylaşmıştım üzüntümü.
"Ben Pako". adıyla kaleme aldığı yazıları TRT’de yayımlandı.
"Pako’ya Mektuplar" adlı dizi başta BBC olmak üzere altı AB ülkesi televizyonu tarafından satın alındı.
Korku dağları beklerken. İnsanlar kendilerini tatlı hayallerle avuturken.
Günahlarını bile paraya tahvil ederken.
Bizim birbirimizle olan bu benzerliğimizi ortalığa ilan etmemiz az şey mi.

Abdullah Öcalan’ nın Sayın Başbakanla görüşeceğine ilişkin söylentiler giderek artmakta.
Kendisinin “ev hapsine” alınacağı da yine çok konuşulmakta.
Bekir Coşkun Cumhuriyet Gazetesindeki köşe yazısının başlığında:
“Apo’ yu Paşa Yapın!” Diyor.
Ne öngörü ama. ..
Helal olsun sana!..
Bu paşa kıtlığında ne kadar yakışır bu aziz vatana!..