Geçen sene kasım ayındabaşladığım bir işti beni tamamen değiştiren. Çalışmaya başladığım ilk aydı yanlış hatırlamıyorsam. Seni gördüğümde bir tuhaf oldum. araştırmak istedim. Beşiktaş’lı olduğunu duydum. O sıra Beşiktaş benim için başka bir aşktı.Senin aşkınla birleşti artık. Sırf bu yüzden bir sempati duymaya başladı. Gitgide büyüdü farkında olmadan. Hayatıma yeni giren bir adam vardı senle aynı zamanda tanıdığım. Sana hayrandım ona ise aşıktım aklımca. Nerden bilirdim seni sevdiğimi sakladığımı?
Hava soğuktu ve kışa giriyorduk iyiden iyiye. 4 numarının koltuğunda oturuyordun; üstünde kolları fermuarlı deri ceketin... Üşümüşsün iyice ben soğuğu çok severim ince giyinmişim senin tam tersin... Masanın üzerinde o nefret ettiğim pahalı marka sigaran,çakmakta onu yakmak için can atıyor zaten bırakmıyor bir türlü peşini,bilgisayar hep orada zaten ne izliyordun yada izliyormuydun birşey ; kültablası da oradamıydı onu da hatırlayamıyorum kahretsin! Koltuğun hemen kenarında sana hediye edilmiş siyah-beyaz kare desenli paket ve Beşiktaş kupanın kartonu... Neden hediye edilmişti ? Doğum gününmüydü yoksa? Bir kadın mıydı hediye eden yoksa bilmiyordum. Öğrenebilrdim aslında ama o sonuncusu bunu engelliyordu... Ya bir kadınsa hemde sevgili gibi... Neyse .İçilen çayların boşlarını alıyordum, sende marka veriyordun. Markalardan bir tane fazlaydı. Yüzüne baktım neden fazla verdin diye bi çay getirmemi rica ettin ; o en güzel gülümsemenle... Nasıl mutlu oldum o bir çay için yanına bir daha gelme fırsatı doğmuştu ,yeni bir bahane daha seni görmek için.
Okadar yolu bir çay için yürümek ne güzel gelmişti birden.
_ Peki. Dedim.(Gülümseyerek) Tepsi kullanmadım bu sefer müşterime değilde sevdiğim insana getiriyordum çayı. Başucuna bıraktım.Dalgın dalgın sana bakıyordum elini cebine attın ufak bir paket çıkarıp avucuma bıraktın.Şaşkın şakın bakarken avucuma ...
_ Bu senin mükafatın. Dedin. O sırada paketin çikolata olduğunu farkettim o en sevdiğim metro gibi karamelli olandan .
_Teşekkür edip ayrıldım yanından .Yüzümde mutluluktan fışkıran tebessümler ama çikolata yüzünden değil sen hediye ettin diye...Hayatımda bu kadar lezzetli bi çikolata yememiştim ben.
İşte tam bugün yine o ara sıra gidipte kahvaltı için poğaça falan aldığım börekçiye uğradım. Sağ olsun bizimkiler oraya gönderiyorlar. Yine o çocuk vardı yerinde ve yine o bakışlar... Halimi hatırımı sordu umutsuzca. Biliyorum aslında derdi o değil sadece sesimi duymak. İyiyim dedim ama sanki hiç söylememiş gibi ...Poğaçalırı verse de hemen gitsem buradan derken içimdeki ses elime poşeti uzattı çok utandım değmesin bana diye elleri cam tezgahım üzerine bırakmasını bekleyip eini çekince alıp uzaklaştım ve gözlerimden süzülen gözyaşlarıma hakim olamadım. Bugün sana halini hatırını soracaktım, bugün sana ’NASILSIN?’ diyecektim ben iki hafta üç gün aradan sonra sesini duyabilecektim belki... Ama bana engel olan bu çocuktaki umutsuz bakış benim sebebim oluyor tekrar . Sana bakıp konuşmaya başladığımda ya sende benim ondan kaçtığım gibi kaçıp gitmek istersen?