Siz bakmayın benim böyle hüzünlü şeyler yazdığıma.

Aslında ben hüznü seviyorum, hüzünle yaşamayı seviyorum. Hüznü olanın kalbi olduğuna inanıyorum. Hem bu hüznü kolay elde etmedim ben.

Yaşanmış kırgınlıklarım var, içime döktüğüm gözyaşlarım var.

Gözyaşlarım var çünkü bir kalbim var, içinde taşıdığım yürek var.

Hayal kırıklıklarım, düşlediğim şeylerin boş çıkmasını öğrenmişliğim var.

Dostlukları çözmüşlüğüm, menfaat dünyası nedir öğrenmişliğim var.

Güvensizliğim, sırtından vurmak nedir öğrenmişliğim var.

Hayatı tanımışlığım, zorluklar karşısında nasıl dik durmam gerektiğini öğrenmişliğim var.

Gülüşlerim var ardında çığlıklar barındıran

Yaralarım var, bant tutmayan

Suskunluklarım var, sustukça sağır eden

Özlerim var çocukluğa, masum saf temiz sevgilere

Sevdalarım var, dostluklara, insanlığa

Velhasıl bir kalbim var, hüzünlenen acıyan bir kalbim var.

Hüzünlerim sayesinde büyümüşlüğüm, olgunlaşmışlığım, hayatı tanımışlığım var.

Kalbim olmasa, hüzünlerim olmazdı. Hüzünlerimi de seviyorum, nedenlerini de.

Bakmayın benim böyle hüzünlü şeyler yazdığıma, biraz ders çıkarmışlığım var hayattan.

Ne diyor şair;
“Kalbi olanların az olduğu bu çağda, hüzünlenmekte bir ayrıcalıktır hüznü taşımakta”

Sevgiyle kalın, hüzünle kalın ....