Eskiden az katlı ve bahçeli evlerimiz vardı. Bahçelerinde oynayan çocuklar. Onlara eşlik eden ebeveynler. Hayat bu az katlı evlerde öğreniliyordu. Televizyonlardan çok gökyüzü izleniyordu bu tek katlı evlerde.
Şimdi çok katlı binalarda çok katlı sorunlarla yaşıyor insanlar. Çok katlı sorunlar, ne mahremiyet kalıyor ne ferdi yaşama alanı. Üst-alt katın bir kulağı hep sizde. Yan komşunuzun gözü hep üzerinizde. Çok katlı yaşam alanında tek katlı bir bahçe: çocuklar oyun için sırada. İki salıncak var bekleyen bilmem kaç çocuk.
Çocuklar gökyüzünü tanımazlar bu çok katlı sorunlu binalarda. Yıldız gruplarının isimlerini bilmezler. Kendilerine ait bir yıldızı olmaz, gökyüzünü çaldığımız çocukların.
Tesadüf etmeseler pikniklerde karıncalara, karıncayı bile tanıyamayacaklar, topraktan uzak tuttuğumuz çocuklarımız.
Eskiden adam evine gelir bahçede kafa dinlerdi, çocuklarla zaman geçirilirdi. Hayatın tüm sıkıntısı unutulurdu işte böylece. Şimdi çok katlı binalarımız var. Eve gelir gelmez televizyonun başına kurulur tüm aile, muhabbetten sıcaklıktan uzakta, ama en çok gök kubbe altındaki gerçek hayattan uzakta…
İnsanların psikolojileri bozulmuştur. Hayatın içinden uzaklaşmıştır insan. Korkuyla büyümektedir, içinde büyüttüğü korkularıyla beraber. Yükseklikten, böcekten, çiçekten, karanlıktan, canlılardan korkar haldedir. Hakkını aramaktan istemekten çekinir haldedir.
Ferdi yaşam ölmüştür. Özgürlüğünüz sadece nefes alıp vermek. Mesela özgürce oyun oynamaz çocuklarınız. Alt kat her an yukarı çıkabilir. Oyun oynadığı için çocuk suçlu sizsinizdir. Rahatta uyuyamazsınız, üst kattan gelen seslerle. Ancak ferdi yaşam alanın genişlediği tek katlı evlerle yardımlaşma tesis edilebilir.
Binlerce insanın yaşadığı şehir; binlerce insanın gürültüsü. Stres ve toz duman. Baktığınız her yer duvar, tıpkı hapishane gibi. Hapishaneden farkı herkesin bu hapishanede oluşudur belki de.
Dert bir değil bin. Sanki bir odada(binada) onlarca kişi yaşıyormuş gibi sorunlar türer.
Komşuluk ölmüştür. Kimse kimseyi tanımaz, tanımak ta istemez. Her tanıyacağı kişinin bir sorun üretebileceği algısı oluşmuştur artık.
Sorunlar birikir, üst üste gelir, katmanlaşır. Ve en sonunda biri çok katlı sorunlarından kaçmak için çok katlı bir binanın üstünden kendini bırakıverir.