AĞLA SAZIM!
Türkmen Abdalları’nın ulusu Neşet Ertaş Hakk’a yürüdü.Abdal kültürünün ulu çınarı Kırşehir’de sırlandı.Gurbet ellerinin “Garip”ozanı sıla-i rahim etti.”Hemi benim babam,hem öğretmenimdi”dediği Babası Muharem Ertaş’ın “ayıcunda” uyuyor.
Işıklar içinde uyusun.Rahmet deryasının damlaları yağsın üstüne.”Şu beni yanına çağıran anam” diyordu bir koşmasında. Anasının çağrısına uydu. Döne Gelin de yavrusuna kavuştu.
Onlar vuslata erdi.Ama türküler,bozlaklar tezenesiz kaldı.Er yatağı boş kalmaz.Ve lâkin bir Neşet Ertaş’ın da yeri dolmaz.Nedenine gelince her insan ayrı bir değerdir.Ayrı bir dünyadır.İşini severek yapan,bir ibadet gibi işine bağlı olan insanların yeri doldurulabilir mi?
Neşet Usta işini ibadet bilmişti.En öncelikli ibadetin çalışmak olduğunu,çalışmanın da ilimle,bilgiyle yapılması gerektiğini söylerdi.En çok korktuğu cehaletti.Bir deyişinde:
“İlimsizlik,bilgisizlik yüzünden
Cehalet hortlayıp çıkar mı çıkar
Sevgisizlik saygısızlık yüzünden
İnsan insanlıktan bıkar mı bıkar
.
Şeytanlar kol gezer cahil avcısı
Fesatlık üretmek onun gayesi
İnsan olmayanın bir gün mayası
Nerde belli olmaz kokar mı kokar” diyordu.
Yüzyılımızın bir “Garip” abdalıydı.Gezginci dervişiydi.Bilge ozandı.Sayın ki günümüzün Dede Korkut’u...O sır oldu.Kavuştu Mevla’ya.Evvel giden anası Döne Gelin’e,babası Muharem Emmi’ye.
Vay amansız ecel zamansız geldi.”Çaldı küs-i rahil” Rıhlet etti dâr-ı bekaya.
Biz öksüz kaldık.Ya sazı? Ardından ağlıyor mu acep Neşet Usta’nın? Bu ayrılık sazına da kâr etmiştir.Sazı da bizim gibi ögsüz,”garip” kaldı.Bir deyişinde sazına sesleniyordu.”Ağla sazım...””diyordu.

Yazımızı “Ağla sazım...”la bitirelim.
.
Bu ayrılık sana da mı kar etti
Ağla sazım ağlanacak zamandır
Bu hasretlik her günümü zay etti
Ağla sazım ağlanacak zamandır

Zalım felek çilesini doyurdu
Terkettirdi bana sılayı yurdu
Çetindir çekilmez ayrılık derdi
Ağla sazım ağlanacak zamandır

Soldu gönlümdeki al yeşil bağlar
Hasret ateş olmuş yüreğim dağlar
Her nerde gördüysem garipler ağlar
Ağla sazım ağlanacak zamandır