Aslında ’yanlış yada doğru’pek bu sözcüklerle oyalamıyorum kalbimi.Yaşayasım geliyor düşünmeden.beklemeden.severek,daha çok sana gelerek... Biliyorum ki bazenlerim seninle olmuyucak,yanımda hep ’Keşkeler,ve özlem duyacğım düşünceler olacak’ Hatta o Lanet olası göz yaşları.. Peşimi bırakmıyorlar ki zaten. Hayır karşına çıkıp herşeyi anlatasım var,yüreğimi açıp ta içine alasım var seni.Takatsiz bir yarına ellerinle varmaya çalışmak zor özlemin en derini, bir mektuba bile sığmamış olmak zor.
Yalnızlığın son bildirisi bana aşk diyemeyişin. Yalnızlığın son sitemi...
Evet, artık seni sevmiyorum. Ama sesin her dakika âşık olmaya çok müsait.
Bütün yollar sana çevrilmişti. Beni ertelediğin bi şehirde varlığın canıma okuyorken kuşkusuz karşılaşmamayı umduğum bi caddeydi yalnızlığıma sebeplenen. Ben seni başka bi şehirde buldum. Farklı bi şehirde tanıdım. Değişik bi şehirde unutuyorum. Ben seni adına sevgi denilen o yolda ayrılığa boca ettim. Şimdi tüm merhabalar ertesine! Sevgi namına hiçbi şey kalmasın gülüşünden.
içimde susturamadığım bir ben var yalnızca,baksana ne kadarda çaresiz.. İnsanlar içerisinde en iyisi ben değilim bunu bende biliyorum,ama seni güldürebilmeyi istiyorum...Kimseye dillendirilmemiş kelimelerle susmak en aciz savaşma biçimi muhtemelen…
‘Neden bunu yapıyorum’un cevabı alınamıyorsa hele ki…
Şundan eminim ki,kesinlikle Mazojistlik olmaktan hoşnutum,bir çoğuda benim gibi...