Seçilmiş bir yalnızlıktı bu, yaşadığım, kentin içinde kaybolmuş yapboz parçaları gibi. Hep bir şeyler eksikti, uzaktı şehrin en ücra köşesine geçmiş… Sağır ve dilsizdi her yer, parçalar birleştikçe kalan her bir parça daha fazla uzaklaşıyordu, sanki…


Başaramadık, her seferinde daha çok dağıldık, daha çok kaybettik birbirimizi, daha çok ben olduk, biz olma duygusundan… Anlamlandıramadığım kelimelere noktalar koymak ve hiç olmamış gibi devam etmek, kolay mıydı? Canım yandı, ilk defa taşıdığım bende ki ben bana yük oldu, ne yöne bakmam gerektiğini şaşırdım. Var olmakla yok olmak arasında kaybolduk işte…



Şairin dediği gibi “İki ayrı uykuda iki ayrı rüyanın birbirine dokunması gibiydi aşk…“”