“AY DOST” DEYİNCE
“Bozkırın Tezenesi” Neşet Ertaş Hakk’a yürüdü.Makamı,mekanı cennet olsun.Yüce Tanrı O’nu rahmetiyle yarlıgasın.Rahman’dır,Rahim’dir.Neşet Usta’nın noksanına bakmasın.
O ki “Gönüller hizmatçısıydı.”Ayaklarınızın türabıyım”derdi.Yüzü yerdeydi büyük ozanın.Hep aramızdydı.İçimizden biriydi.Yücelerden seyreden olmadı.Başı göklerde olanlardan değildi. Ağlayanla ağlayıp gülenle gülendi.Hani Yunusça söylersek:
“Ben ayımı yerde gördüm
Ne ararım gökyüzünde
Benim yüzüm yerde gerek
Bana rahmet yerden yağar” derdi.
Sırdaşı,can yoldaşı,arkadaşı sazını eline alınca kendinden geçerdi.Dinleyenler de...Yeni ufuklar açardı.Berzahlar kat ederdi O’nu dinleyenler.O,babası Muharrem Ertaş için demişti:
“Ay dost deyince yeri göğü inleden
Muharem Usta’ydı bunu dinleden
Gırmazdı gönülü bilerekten bilmeden
İnsan velisini n’eyledin dünya?..”
Bu dörtlükte Neşet Usta biraz da kendini anlatmıyor mu dostlar? ”Gönüller hizmatçısı,ayaklar türabı” hangi gönlü kırmış bilerekten bilmeden?
O bilge bir ozandı.Halkın gönlündeydi tahtı.Dünya bir penceredir.Bu pencereden bakıp geçti.
“Âvazeyi bu âleme Davut gibi sal
Bâki kalan bu kubbede bir hoş sadâ imiş” fehvasınca âvâzeyi bu âleme Davut gibi saldı.O’nun hoş sadâsı dünya durdukça duracak.Hani Yunus Dede’nin dediği gibi:
“Ölür ise ten ölür
Canlar ölesi değil”
Hey hey!..Ecel aldı, yer gizledi.”Sazımın emaneti” dedi m’ola en son nefeste?..Sazının ve sözünün emaneti başımız gözümüz üstüne ...Selam olsun sana!
Bin rahmet Büyük Usta Neşet Ertaş’a.
Işıklar içinde uyusun.