Kör bir yakarış, ne denli insan içine sıkışır? Ya da hangi yalvarış bir el uzanmadan düşer aşağıya

Yavaş yavaş yorulmakta geri de kalanlar. Omuzları bir santim daha yere yakınlaşır oluyorlar. Tüm gizli öznelerden kopartıp kendilerini, basit tümcelere iğneliyorlar yalnızlığın adını. Aynalara bakıldığında gürültülü bir boşluk çarpıyor bakışlara sızan. Çaresiz, zavallı bir yakarış vuruyor gözleri

İlerisini düşünmeden gidenler, hangi dilsiz uşaklara tercumanlık yaptıklarını bilmiyorlar. Nereye koştuklarını bilmeden. gerisi, berisi alınmış duyguların peşinden bir çocuk gibi koşuyorlar.
Düşecekler, bilmiyorlar.

Ateşe yatırılmış bir aşkın içinden geliyorum ben!
Kızgın yüreğimi kime değdirsem yanar. Yanar bir aşk kuytusundaki sevda çadırları. İçlerinde kim varsa, umarsız yalvarışların kurbanı olur. Kaldı ki, ben sahiplenmeyi iyi bilirim. İpsiz yüreğim değiyorsa bir yüreğe, apış arasına değil! Yüreğine düşerim.

Yüreğinin ipiyle apış arasına inen kaktüs çiçeği değilim ben