bir intihar sendromu gibi düşüyorsun dudaklarıma sevgili... yine kıvrana kıvrana boğuluyor yalnızlığın gözlerimde... kanırta kanırta sokuyorsun sanki neşteri bağrıma, atar damarlarıma...
ve bir irin gibi kusuyorum sensizliği... biraz kanlı, biraz göz yaşı karışık acıyla... kesiyorsun bileklerimi... bir kavanoz ceset oluyorum...
aklın alamayacağı akılsızlıklarla seviyordum seni... sadomazoşist olduğum duygusundan mıdır ya da kendimce bedenime faşizan yaklaşımım mıdır sensizlikte?...
anlamıyorsun sevgili,
patolojik bulgusu sen olan bir rahatsızlığım var... kendimce çok iyiydim de kanser bulgusu gibi düşüyor sensizlik akciğerlerime...
ve boynuma sarılıyor ilmek ilmek yokluğun... tabureyi tekmeliyorsun her dakika... sesim çıkmadıkça asıyorsun, sesim çıkmadıkça sevmiyorsun, sesim çıkmadıkça bir gece denizin ortasında yakamozun altında parçalarımı bırakıyorsun sulara...
ve gökyüzü kusuyor benim kusamadığım rahmeti yüzüne...
kimi diyor tükürüyor, kimi diyor arındırmaya çalışıyor kirliliğin kemini... gel ve öp şimdi sevgili, bir cesedim kalacak bir kavanoz ahımla boynunda...

erkan ulusoy