Şuan mesaj atsam sevinecek, biliyorum. Ağırdan satmaya çalışacak kendini, -neden yazıyorsun ki bana ! Kelimeleri dökülecek dudaklarından.. ama biliyorum ki sevinecek.. Bunu düşünmeden edemiyorum ama ya gittiğimde ki üzüntü sevincini bastırırsa ? Neden gidiyorsun diye soracaksın bana ve ben diyeceğim ki - bilmem ben hep giderim. Bilemiyorum işte bildim bileli giderim ben. Neden herkes bir işte usta iken ben gitmekte usta oldum? Nasıl buluyorum her seferinde gitmenin bir yolunu ? Mesela yok mu beni hayallerin ardında tuta bilecek bir demir parmaklık ? Ve yine mesela yok mu beni kalbinde bağlı tuta bilecek bir zincir ? Nasıl başarır oldum böyle keder bulmayı ? Duvarı nem, ademi gam yıkar derler.. Ben neyden örüldüm ki bu denli hasar alıyorum her şeyden... Ve bir gün baktım ki her şey sen.. Ama kaçırdığın bir nokta vardı, ben baktım.. Sadece baktım, görmedim. Sonuç? diye soracak olursan, yok diyeceğim. Çünkü ne benim kıra bilecek zincirlerim ne de senin beni tuta bilecek parmaklıkların var.. Üzgünüm, gitmeliyim.