0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
636
Okunma
ve yazmaya başladığım en güzel zamanlardan biriydi dudak kıvrımlarını göz ucuyla seyrettiğim zamanlar...
sırnaşık bir kedi yavrusu gibi dolanıyordu aşk bacaklarıma, usul usul tüylerini bırakıyordu pantolonumun paçalarına...
ve bir serçenin göz yaşı olup düşüyordum avuçlarına... hani serçeler ağlayınca ölür ya ölüyordum koynunda sabahın avazında...
ve bir doktor teşhisi gibi sıradan ve olası bir patolojik bulguyla sesleniyordu kulaklarıma, "ince bir hastalığın var "onsuz"luk gibi ağır mesela" diyordu hoyratça...
yıkıyordum duvarları "onsuz"luk bırakan zamana haykırır gibi sonra... olmuyor yaşamak gece İzmir sularında...
kopuyorum iskelenin birinden, düşüyorum karanlık sulara hadi gel tut elimi boğulmadan koynunun yokluğunda...
erkan ulusoy....
