Eskiden bir hatır gönül olurdu.Bir arkadaşının yanına gidince bir sıcaklık,bir samimilik olurdu.Nerde şimdi o dostlar demekten başka bir şey gelmez oldu elimizden.Benim dedem hep anlatırdı ve bende gözlemlerdim.Kendi gözlerimlede şahit de oldum.Dedem den de hep dinledim insan gibi insan olmayı.Hatırı gönülü saymayı.Büyüğe sayğılı, küçüğe sevgi ile yaklaşmayı.Şimdi bunlar hayal oldu.Nerde o sayğı demekten başka yine bir çaremiz yok ne yazık ki.
Bizlerde eskiden köy odaları olurdu.Bu odalar bilği ve kültürün paylaşıldığı bir kütüphane gibi idi.Bu odalar sayğının, sevğinin,en önemlisi örf ve anene lerin paylaşıldığı güncel bir eğitim evi gibi idiler.Geçmiş zaman lı konuşuyorum çünkü;bunlarda nerdeyse bitme noktasında ne yazık ki.Bakıyorum da gençlik dedigimiz bir avuç yığıntı olmuş.Kendini ve aslını bilmeyen bir gençlik.Tarihini ve özünü bilmeyen bir gençlik.
Bu kültür kaybı nereye kadar gider.Bu insanlar daha ne kadar bu sevyesizlikle yaşar bilinmez ama bizler çok üzülüyoruz.
Kendimle metcezirler yaşarken karar verdim kendime yeni bir ben lazım.Bu yeni bir ben nasıl olmalı diye çokda bir emek sarf etmek lazım degil aslında.İnsan olana insan gibi davranmak lazım.Bakıyorum da etrafıma hayat acımasızlarla dolmuş.Kim kime nasıl eziyet etsemde acı çektirsem diye dolanıp duruyor.Artık kendimize gelelim.Yoksa bir nesil elden gitti gidiyor.

ERHAN TABUR