Bir İnsan nasıl kibirlenir akıl almaz! Ayakları yere değiyordur, başı göğe ermiyordur. Dış güzelliği ile övünür ama içi pislik doludur. Daha Anne ve Babasını bile seçmeye muktedir olamayan, ölümden kaçamayan bir canlı nasıl kibirlenir? Kimedir bu kibri? Kendini aldatmıyor mudur?

-
Bir İnsan başka bir İnsan karşısında kibirlenir. Kibirlendiği zaman düşünse bir, boşa kibirlendiğini anlayacaktır. Kibirlendiği kişi karşısında kendini ne olarak görmektedir acaba? Daha karşısındakinin aklından geçenleri okuyamamaktadır. Kendisi hakkında karşısındakinin ne planlar, ne düşünceler içinde olduğunu, hatta ona karşı ne tuzaklar kurduğunu bilmemektedir. Onunda iki gözü vardır; İki kulağı, iki eli... Yükseklik mâneviyattadır, Kâlptedir.


Gerçi Dünyamızda bu yükseklik, mâkam, mevki, para ile ölçülür. İnsanlar mâkam, mevki, para sebebiyle kendilerini başkalarından üstün görürler. Saygı görmek, sevilmek isterler, ki istedikleri olur da. Bu doğru mudur peki? HAYIR! Bu saygı duyulan şahsiyetler, kazandıkları o kavramları kimin sayesinde elde etmişlerdir? Yüce yaratıcısının izni olmadan onlar bunu nasıl elde edeceklerdi? Kendi kendine bir halt olamayan insanlara mı saygı duymak zorundayız? Kendi bir halt olmayan insanlar nasıl kibirlenir?

-
Böyleleri için ve kibir için çok iyi bir düşman vardır aslında; ÖLÜM! Hepsi ölünce iş biter. Hani nerededir paraları, mâkamları, mevkileri? Kabirdekiler onlara paraları ile değil, amelleri ile saygı duyacaktır. İşte o daracık yerde para geçmeyecek, kazanılan sevaplar altın değerinde olacaktır.

Necip Fazıl’ın ölümle ilgili müthiş sözüyle yazımı nihâyete erdiriyorum:
-
-
Sultan olmak dilersen, tacı , sorgucu unut!
Zafer araban senin gıcırtılı bir tabut!
N.F.K