İlk ve son defa sarılmak sana...Korkulu, ürkek bakışlarımla. "Affet beni,lütfen!" Yapmamam gereken her şeyi yapmak...ve bilmek, senin olmayacağını...Yağmak,gözlerimden süzülen damlalar gibi.En çok sana yakıştırdığım gülüşlerde darmadağın bir duman gibi.Kalbimi avuçlarına bırakıp düşmek gözlerinin en siyahi yerine.Ve öpebilmek seni,bir kez, sadece bir kez dokunabilmek ellerine.Bunları yazmamalıydım ama dedim ya yapmamam gereken her şeyi yapmak, belki de sana ulaşamamanın verdiği buhranla durduramıyorum kalemimi.Bak! Sokaklardan seller gibi akıyor ya hani; işte öyle...Geçecek, bitecek bir gün bir kuyuda bu akış.Ama kalemim neden durmamakta? Gözlerini, ellerini ve yüreğini koydum en mahremime, sol yanıma.Ve sen bilmemeliydin bunu.Sana ilk ve son defa sarılmak.Yaptım, sımsıkı sarıldım sana.Öyle mutluydum ki anlatamam.Yetmez sözcükler anlatmaya.Seni anlatabilmek belki de bu aşkın en imkansız yanı.Aşk mı? Aşk değildi...Neydi bu? Nasıl bir zulümdür sana ulaşamamak?Ellerine dokunabilmenin mutluluğu ve bunu bir daha yapmanın imkansızlığı...Nasıl bir tezat,nasıl bir...Kalemim yetmiyor anlatmaya seni.
Sen ki son çarem, tek umudum...Korkulu, ürkek bakışlarımla ilk ve son defa sarılmak sana. "Affet beni,lüfen..."

Gülünar