Bilcümle avadanlık içinde, kıyıda köşede kendi hâlinde sessizce duran birisi var ki ona mutlaka değinmek gerekir. Demlikle ve ateşle imecesine suyun da katkısıyla buğulu güzelliklerin gün yüzüne çıkmasına vesile olur bu avadanlık. Ateşin nefesinden hasıl olan is en çok ona yakışır; Leyla’nın gözündeki sürme misali. “Bir varmış bir yokmuş isli bir çaydanlık varmış.”diyesi gelir onu görünce insanın.


Onunla birlikte odun ateşi ve kömür de düşer yada. Suyu şerheder demlikle birlikte isli çaydanlık. Suyun azizliği bu sade, sakin ve mütevazı avadanlığa ayrı bir değer katar. Ateşle her buluşmasında ayrı bir öykünün kahramanı olur. Billur bakışlı perileri dizer karşısına. İnce bellilere demlikle birlikte baş eğer. Sinesinde kopan fırtınaları paylaşır açık yüreklilikle. Bu, sırrı ifşadan ziyade,
dostluk kokan bir imecedir.


Eşyaya esir olmak insanı güç durumlara düşürür. Suyu, avucunuzla içebilirsiniz: ama avucunuzla çay demleyemezsiniz. Çay demlemek isterseniz, çaya dair cümle avadanlığı bir araya getirmelisiniz. Bana sorarsanız, akla hayale gelmeyen nice efsunlu hâlin mihmandarıdır çaydanlık. Demliğin tevazuuna, hoşgörüsüne şahitlik eder. Onunla birlikte gül kokulu naz ıtırlı masallar anlatır.


Bir çaydanlığın hayalini şerh etmek kolay bir iş değil; lâkin ona değinmek ucundan kıyısından dokunmak ayrı bir haz verir insana. Benim yaptığım da buğulu hayallerin mimarlarından biri olan çaydanlığa sözle ve yazıyla dokunmak. Bu dokunuş biraz kaygılı, biraz ürkek ve telaşlı olsa da bir güzelliğe şahitlik etmenin hoş tadını yaşatıyor bana. Çaydanlığın isinde Leyla’nın gözünden ilham alan bir ışık görüyorum. Zaman gergefine, o ışıktan kısa kısa alıntılarla nakış işlemeye çalışıyorum. Yaptığımın hepsi bu…
Ankara, 20.09.2012 İ.K