Elbette farkındaydım diye doğruladı .....Kafasını iki yana sallayarak,
şaşkın bir ifade içinde olayı anlatıp bitirdikten ve sonra da o yıllar
kadar süren sessizliğin ardından.Ne gereği vardı ki,bunu söylemesinin!!
. Neden kendini de katıyordu ki işin içine.Kızdı kendine.Oysa objektif bir
biçimde,sakin sakin tane,tane başlamıştı anlatmaya.
O gün sabah kalktım ve her zamanki gibi elimi yüzümü yıkadım.Dişlerimi fırçaladım....
Sus dediler.Bunu neden anlatıyorsun ki!Sana ne faydası var.Sadece konuyu anlat bize.
Bu,işte bu!!Bu yüzden belki de şaşırıvermişti de öyle hızlı hızlı ,el kol hareketleri yaparak
gözleri bir noktaya sabitlenmiş,anlatıvermişti her şeyi bir çırpıda.Nefes nefese kalmıştı anlatırken.
Ve,sustu aniden.Karşısındakilerin gözlerine baktı,çaresiz bir panik içinde..Kabahatli bir köpeğin
özür dileyen,yaltaklanan bakışları gözlerinde..Bomboş bir karanlıktı gördüğü.Ya da gözlerde iris
yoktu da,sadece göz bebekleri vardı ve,bu yüzden de karanlıktılar böyle.Kalakaldı öylece.
Elbette farkındaydım diye doğruladı sonra.Bir şeyler yapabilirdim belki de.Ama yapamadım işte.
Korktum sanırım.Yo,Hayır!!kesinlikle eminim şimdi.Korktum.Hem de çok korktum.Elim ayağım
buz kesmişti.Şu an iyice hatırlıyorum.Tekrar baktı gözlerine.Yine bir ifade bulamadı kendinden yana.
Hatta her hangi bir şeyden yana..Sustu..Kalakaldı öylece..Çözülmüştü..
RC