Hatıralar unutulmaz asla... Acısıyla tatlısıyla kalır hafızamızda... Peki size geçmiş defterinizde yolculuğa çıkın, acaba yüreğinizi ok misali delip geçen ve gözpınarlarınızı yaşlarla dolduruveren acılar mı gelecek aklınıza ya da pamuk şeker gibi yemeye doyamadığınız, anmaya kıyamadığınız mutluluklar mı desem hangi yaşanmışlıklara yelken açacağınızı hiç düşündünüz mü?

Ben bazen öğrencilerime soruyorum, on dakika kapatıyorlar gözlerini ve akıllarına mıh gibi yerleşmiş anılarını paylaşıyorlar sonra... Küçücük kalplerinde yer etmiş öyle acı tablolarla karşılaşıyorum ki! Küçük bir çocuk için babanın attığı tokat unutulmaz mesela... Ya da öğretmeninden işittiği bir hakaret... El yarası geçer belki ama dil yarası geçmez asla!

Mutluluğu yakalamanın bir yolu da geçmişe takılıp kalmamaktır bence. Peki kaç kişi yapabiliyor bunu? Hüzünlü bir şarkı duyduğunda kaç kişi dalıp gitmez hatıralara? Avcundan kayıp giden mutluluklara kim hayıflanmaz ki? Hatıralar gölgesidir insanın...Nereye giderseniz gidin, hangi zaman tünelinden geçerseniz geçin peşinizden gelecektir mutlaka ve saracaktır ruhunuzu, bedeninizi daima...

Hatıra defterinizi açtığınızda "ilk"leri unutamadığınızı da göreceksiniz. İlk doğum günü kutlaması, sevgiliye verilen ilk öpücük, okulun ilk günü... Ve nice başlangıçlar... Ama zamanla "ilk" ler başlamıştır monotonlaşmaya, ilk heyecan kalmamıştır artık birkaç tekrardan sonra... İnsanoğlu heyecan arar hayatında, yeni başlangıçlar arar mutluluk sofrasında doyasıya yemek uğruna...

Hatıralar unutulmaz asla ve acılar terketmez insanı yaşlansa da... Hayatımızda "keşke" dememek uğruna, pamuk ipliğine bağlı geçmişimizdeki yaralardan ders çıkararak adım atmalıyız yarınlara...

Yüzünüzü güldüren hatıralarınızı unutmamanız ve acıları boş mezarlara kazmanız dileğimle bir daha dirilmemecesine...