Tuhaf geliyor zamanin bu kadar hizli geçip gitmesi.. Acı veriyor bir zamanlar gelmeyi dört gözle beklediğim, yollarinda koşup oynadığım bu köyde yalnızlaşmak.. Aksamları oynanan saklambaçlar, yapılan dedikodular, gülüşmeler, kızgınlıklar artık bir mazi şimdilerde.. Bir zamanların teyzeleri ölüm döseğinde,en sevdigim arkadaslarım geçim derdinde.. Saklambaçlarımıza konu olan o agaç bile yok artık.. Küçükken farkına varmadığım zamanın bi su gibi akıp gidişi içime işliyor artık.. Düsündükçe yorgun düşüyorum ağlamak istiyor bu gözler tüm o zamanı geri getirmek istercesine..
Ne de çabuk geçiyor zaman sanki acelesi varmış gibi.. Özlüyorum fazlaca her bir anıyı.. Aynı anda korkuyorum da.. Ürperiyor içim .. bunca şey nereye gidiyor böyle..! Yanımda iken hissetmiyorum da ansızın uzaklaşıyor ya hani tüm mutlu anlar, o zaman koyuyor işte. Nedir bu mutsuzluğa sebep? Sevdiklerimin geçip gidişi mi gözümün önünden. Mutlu anların belki de bir daha gelmeyeceği korkusu mu içimi kemiren. Yoksa "zaman" ın gerçekleri göstermesi mi gözüme soka soka. Sahi nedir yüreğimi bu kadar acıtan. Bazen seviyorum "ölüm" ü. Çünkü o bile bu hayat kadar acımasız değil inanıyorum...