Dündü ben dünyaya açtığımda gözlerimi. Hayat yeni başlıyordu. Bu hayat diğerlerinden farklıydı. Çünkü bu hayat benim hayatımdı. Dünya denilen o koca kitapta açılan bu yeni sayfa benimdi.
Her şeye rağmen doğru olmayı öğrettiler bana. Sonra sevmeyi, hayatım renklesin diye. Bazen bir çiçek, bazen oyuncak bir ayı aşıladı bana sevgiyi. İnsan olmayı öğrendim daha sonra. Diğer varlıklardan farklı olduğumu, herşeyin benim için var olduğunu. Dün’de bugünüm ve yarınım için çok şey girdi hayatıma. Bana bütün bunlarla yaşamam gerektiği ve her ne olursa olsun doğruluğu, sevgiyi, insan olma bilincini bırakmamam söylendi.
Dün bitti! Artık günlerden bugün. Hayat sayfamda yeni bir satır… Hatalar yaptım kimi zaman. Bana anlatılan o kadar şeye rağmen burnumun dikine gitmekten vazgeçmedim. Pişman oldum bu yüzden. Ama hataları düzeltmeyi, onları bir daha yapmamayı da öğrendim. Güldüm! Bu tutkumdan hiçbir zaman vazgeçmedim. En zor durumlarda bile bunu başardım. Hayatı, insanları en önemlisi kendimi sevmekten hiç bıkmadım. Herkes benle dalga geçerken ben hayatı dalgaya alırdım. Ama artık vakit üzülmek vakti… Hayatla dalga geçerken ben, o bana oyunlar oynadı, ihanet etti. Mucizelere muhtaç bıraktı beni. Ağlattı, hem de çok ağlattı. Kimi zaman sel oldu, kimi zaman içime akıttım gözyaşlarımı. Kimse bilmedi. “Onlar” hariç. Onlar benim dostlarımdı. Bana gerçekten değer verdiğine inandığım dostlarım..
Ağlarken gülmeyi, emeklerken yürümeyi, düşe kalka yara bere içinde büyümeyi birlikte öğrendik. Öğrenmeye de devam ediyoruz.
Bir felsefem var: Ben dünyanın kahrını değil, dünya benim kahrımı çeksin! Ne de olsa yaşama şansı yalnızca bir kez veriliyor. Bu tek hakkımızı bugün çok iyi değerlendirmek lazım. Eğlenip coşmak, gülmek, mutlu olmak…
Bugünümün hayali yarınlarımda sıra.. Sevdiklerimle birlikte umut dolu, sevgi dolu yaşamak istiyorum. Kim istemez ki zaten bunu? “Özel insan” dediklerimle çok güzel yarınlar besliyorum içimde. Gözlerimi kapattığımda “onlar ve ben” görünüyor yarınlarımda, ONLAR VE BEN..
Her şey bizim için burada. Gülmek de ağlamak da. Bize düşen görevse vazgeçmemek, hayallerden, sevmekten… Çünkü eğer vazgeçersek biliyorum ki hayat o zaman üç bilinmeyenli denklemden bile zor olur.
Son olarak şunu söylemek istiyorum. Felsefeden bahsettik ya hani.. Herkesin bir felsefesi vardır hayatta. Gülüyorum, o halde varım! İşte bu da benim felsefem  