Şuan oturdum ve yazmaya çalışıyorum içimdeki duygular çok yoğun ne yazacağımı inanın hiç bilmiyorum.Burda bu kadar insana dertlerimi anlatmak ve sonunda birşeylere ulaşmak istiyorum.
Saat 03:18 dışarıda küçük bir köpek yavrusu var ve sıcak ama o üşüyor gibi çünkü tek yanında kimse yok.Aynı ben gibi sanırım yazın böylesine üşüdüğümü hatırlamıyorum çünkü ben hep yalnızdım ama bu defa gerçekten hissettim.Çünkü mutluluğumu paylaşacağım biri olmadı hiç çünkü benim mutluluğuma sevinmediler aksine niye mutlu diye sorun yarattılar.Dertlerimide paylaşamadım çünkü benim dertlerim kimseyi ilgilendirmedi hep kendilerini düşündüler bu insanlar hep böylemiydi ? Yoksa ben büyürken mi değişti hepsi ?
Arkadaşlarım vardı birini kaybetmekten çok korkarım insanın korktuğu başına gelirmiş ya bir çok insanı kaybettim.Ve kendimi kitaplara verdim.Sonra yazı yazmaya başladım yanınada en güzel şarkıları seçtim ve kendime hayali bir arkadaş yarattım.Onunla güldüm,onunla ağladım..Delimisin be dediğinizi duyar gibiyim eğer öyleyse evet deliyim.Çünkü kaybettim..
Yanımda olmasını istediğim herkes tek tek gitti oysa ben çok masumdum naptım ki onlara ? Çok sevmem mi hataydı yoksa yada bu saatte bile onları düşünmem mi ?
Sizlerin var mı böyle kayıpları yoksa ben tek miyim ?
Dışarda yüzlerce kişi arkadaşını kaybediyor diyorsunuz dimi evet hatta bazıları ölüyor..Sizin hiç arkadaşınız öldü mü ? Benim ölmedi ama gitti ölümden beterdi.Çünkü Gözümün içine baka baka başkasının yanında durdu ben ağlarken o güldü dostluk böyle birşey mi ??
Vaktinizi çalışıyorum sanki öyle düşünmeyin bu yazı hepimize
Çünkü siz gitmeyin kimseden değer veriyorsa biri size gerçekten güvenin ona kırdıysanız özür dileyin. Özür dilerim arkadaşım ...
Siz hep gülün olur mu ? Bir kerede benim yerime hatta şimdi bu yazıyı bitirdiğinizde benim için gülün çünkü ben gülüşlerimide kaybettim.Bu yazının sonu yok gelmez.Sabaha kadar anlatsam küçük kalbimin dertleri bitmez.. Sevgilerimlee

NOT : Her yaşın derdi başkadır...