Yalnızlık, yıkık bir kente benzer. Kent suskundur. Konuşamaz. Derdini hiç kimseye anlatamaz. Tüm fırtınaları kendi içerisinde yaşar ve hiç kimseye açılamaz. Kendisini içine hapsetmiştir ve ölümü beklemektedir. Bir bakıma ölümün ta kendisidir...

Yalnızlık, bazen büyük bir aşktır.Aşkına yakarıştır. Büyük bir bekleyiş ve anlatılmaz bir haykırıştır...

Yalnızlık, direniştir. Tüm acılara, terkedilmişliklere tepkidir. Yıkımlara darbelere inatla başkaldırıştır...

Yalnızlık, düşmandır. İnsanı alıp kendi kabuğuna çeker ve tüm insanlardan koparır. Onu hapseder ve kurtulmasını istemez...

Yalnızlık bazen de dosttur. Tüm acılara, tüm yaralara merhemdir. İnsanı kendine getirir. her şeyini paylaşmaya hazırdır. Sana tüm kapılarını sonuna dek açar. Yaşadığın tüm acılardan sonra seni kucaklar...

Yalnızlık, Güçtür. Yalnız ve kimsesiz de hayatın devam ettiğini gösterir. İnsanı güçlü kılar.

Yalnızlık, bazen aşk bazen bekleyiş, bazen dost, bazen düşman, bazen güç ve bazen de çaresizliktir. Yalnızlık bazen her şey ve bazen de hiç bir şeydir. Ama Yalnızlık, yalnızlıktır.