Bir anneyi ağlarken görmekten daha da kötü bir görüntü varsa o da onları uyku halinde görmektir. Belki de diğer anlamıyla karşılıklı ölmektir...

Görürsün onu ve düşünürsün. Düşünürken de şiddetle düşersin yere; mutlu bir hayat düş’ünden. Aklına cellat olmuş bir soru, ölüm: "Hala hayatın misafiri midir annem?". Seslenmek üzere harekata geçer bütün kelimeler. Ağızdan çıkmak için emir beklerler ses tellerinden. Ama o emir gelmez, gelemez bazen. Çünkü kendi kendine dersin ki: "Lan oğlum bırak uyusun kadın, sabah işe gidecek.". Ama hemen arkasından da onlarca soru, onlarca tedirginlik; ya bir şey olduysa, sağ mıdır acaba, umarım yaşıyordur, onsuz ben ne yaparım...

Geride onlarca can bırakır, kendi canından parça parça kalıntılar... Kardeşini düşünürsün ona kim onun gibi bakacak diye. Babanı düşünürsün, yalnızlıkta da hiç çekilmez dersin. Kendini düşünürsün.... Düşünme mi dedim ? Ne düşünmesi lan bildiğin düş olurum . Belki bu düşündüklerime, bu düşüşüme doktorlar, psikologlar buna kendi dünyalarında panik atak da stres de diyebilirler belki. Sokarım böyle işe. Ne stresi lan ne panik atağı ! Ben sizin dünyanızdan değilim. Benim dünyamda yüzde yüz ölümdür lan bu, ölüm ! O an bir ilke şahit olur ruh. Kalp ve beyin hayatlarında ilk defa bir araya gelir, barışırlar ve sana da düşman olurlar. Kalp bol bol atış yapar bedenime. Geri zekalı hayata daha da bağımlı olacağımı mı sanıyor bu şekilde ? Lan salak ölüm otobüsüne bilet alıyorsun farkında değil misin ? Akıl ! Evet akıl da o otobüsün şoförü... Aynı anda söylecekleri cümle :"İyi yolculuklar ruh.".

Kimsenin zarar vermesine izin vermeyin annenize ama bırakın anneniz bolca ağlasın; mutluluktan, korkudan, dünyanın kötü halini görmekten...
En azından yaşadığına dair bir işarettir bu. En azından uyumuyor !

Emre Ay