Kırdı dizlerini, eğildi adam kokusundan bir avuç almaya, üzerinde menekşeler bitmiş mezarın toprağına.

’’Seni ne kadar da çok sevmişim. Öyle üzerime geliyor ki yıllar. Tek başıma boğuşamıyorum onlarla. Sen giderken o kadar çok şey de senle beraber gitti ki... Seni ne kadar da çok sevmişim. Gözlerim uykusundayken sen kokulu yatağımızda, ruhum seni arayıp durdu sanki üç yıl boyunca. Her gece. Her gece yarısını senle ettim. Korku dolu rüyalardan uyandım. Sen olsaydın sana sarılırdım. Hadi elini ver bana. Yüzüme dokun. Gözlerini koy gözlerime. Hadi elini ver bana. Bir kere. Sadece bir kere...

Bak bu oğlumuzun fotoğrafı. Özlemişsindir diye aldım getirdim. Onun da sana söyleyeği çok şey vardır elbet. Sen gittikten sonra ben hiç yetemedim ki ona. Bir bataklığın içinde saplandı kaldı. Artık ben de fotoğrafında görüyorum onu. Bildiğim tek şey yaşadığı... Dedim ya sen giderken aslında çok şey götürdün bizden, benden, buralardan...

Merak etme. Seni daha fazla yalnız bırakmayacağım. Sayılı günüm vardır eminim. Yerim yanındır. Toprak altında ruh yalındır. Beni görüyor musun? Duyuyor musun? Seni ne kadar da çok sevmişim... Ben seni görüyor ve duyuyorum...’’

Bahattin BERKDİNÇ