içinizde ki o yalnızlığı çok iyi bilirim. başta baba özlemi ve olupta anneden uzakta olanın gurbetinin özlemi üzüntü verir insana bazen düşünürüm 8 yaşımda gurbete çıktığım da annemle babamla kahvaltım nasıl olurdu ?...hayalinde bile olmayan bir şeyi canlandırmak güç...

hepsinin yeri yürekler de ayrı onun için derim ki an bile bir gün o kadar değerli olacak ki yaşayın varken annenizi babanızı halini hatırını sorun...çocuklarım çok şanslı hem babaanne hem dede sevgisini fazlasıyla aldılar memnun olmadıklarında derim bide beni düşünün... hiç olmasa idik hayatınız ne olurdu?...

sözler tıkanır bazen düğüm olur yakar genzinizi içinizden çıkmayan derin yaralar oluşturur.hayatımıza şekil veren insanların desteği ve yaklaşımı ile çoğu yaralarımızı sağarız..teslimiyet ölümü ayrılığı kabul ederiz ki inancımız gereği..yoksa dayanılmaz...

çok güzel duygu yüklü hissettiren bir yazıydı...Allah kimseyi vaktinden evvel anasız babasız ve evlat acısı göstermesin...sevgi saygılarımla..