Bir yudumluk hayatın, tadı damaklarda kalmış yanıdır sevdalarım. Rüzgarda eğilmiş ağaçlar gibi direnmişliğim vardır, yıkılmışlığım da. Eski trenlerde yapılan kesik uykulu gidişlerimin, yorgun dönüşleri gibidir bazen nefesim. Güneş de açar bahtımın ayçiçekleri üstüne. Bu yüzden gülüyorum sarı ışıkların altında her defasında.

Sebepsiz hüzünlerim, karmaşık yollarımın haritasında bulunur belki. Her gidene üzülmek ile geçmeyecek elbet hayat. Her defasında demini almamış çay tadı vermeyecek banada. Bu aralar zamanın sabitlerindeyim, ağır gidiyor sanki yelkovan. Unutma anı gelecek biliyorum, seni de unutacağım. Sarı ışıklar altında gülmeye devam edeceğim. Ama neşem yok bir garibim bu aralar;

Sevinç götürmüşsündür belki gittiğin yerlere. Oysa ben sensizken dönüş yolunu kaybetmiş yolcu ,denize veda etmiş balıkçı, rengini kaybetmiş kır çiçeği, her düğünde nişanlı, her cenazede ölü, her yağmurda sokakta gibiyim...