Bazen düğümlenir boğazında söyleyemediklerin ağlayamazsın. Görülsün istemezsin çaresizliğin. Öyle acı bir duygudur özlemek.. bir çift göz için günlerini heba etmek ama çaresizce beklemek,beklemek,beklemek…can yakıcıdır. Anlatsan anlamaz kimse seni. Ona bile söyleyemezsin hissettiklerini hem söylesen ne farkedeer ki çoktan silindiğini anlamak daha da üzecektir seni. Bir türkü takılır diline “haretinle yandı gönlüm…” yanmanın ne kadar derin manalar taşıdığını nağmeler kalbini çizercesine geçerken anlarsın. Elin ermez gözün görmez…yaradana sunduğun tek duan olur cevap bulmaz. Aslında bilir insan zorla sevilmeyeceğini zorlamakla yolların katedilmeyeceğini ama biçare gönüller başka nasıl avunur. Sadece “yareden’e” sığınır.
Bazen de mutlu sevgilere bakıp kalırsın. İmrenirsin içten içe yine bir acı yeşerir vücudunun merkezinde aşkla eş anlamlı sarmaşık gibi sarıp sarmalar bedenini ruhunu günlerini gecelerini. Zaman işler işlemesine ama hafızan durmuştur zamanın bir yerinde iki kahvenin derinine bakıp kalmıştır öylece. O gitmiş, herkes gitmiş, hava kararmış, mevsimler dönmüş, üşümüş insanlar, baharı dört gözle beklemiş çocuklar… sen hala aynı yerde aynı sevinç aynı neşe aynı heyecan aynı acı aynı hasretle donup kalmışsın hayatın bir köşesinde. Geçen geçmiş geçmeyen içinde hala beklemekte ve sen geçmeyeceğini bile bile ümit ederek nöbet tutmaktasın kahve rengi mahzeninde.