Unutmayı hatırlamak gerek bazen diye düşündü içli adam. Öyle uzun uzadıya muhasebesini yapmıştı ki sözcüklerin her köşe başında aklını çeliyordu biri! Zaman gerek diyordu zaman gerek unutmak nehrinde yüzmek için... Nasıl da geniş dünyam var diye sevindi bir an. yalnızlığın daha bir şeyler söyleşecektik demesine aldırmadan kalktı yerinden. Aydınlığa ramak kala hep yapardı böyle hamleler. Bir kez de lütfedip yalnızlığı dinlese hissederdi tozu dumana katıp gelen dünyaları... Sormaktan, sorgulamaktan öylesine bitap düşmüştü ki yalnızlığına diyecek söz bulamıyordu. Ne diyecekti sahi benim tek dostum sensin ya da çekil git yolumdan mı? Hangisine cesareti vardı yahut hangisine hakkı? Susuyordu ölümün kapısını tıklatıp kaçmışcasına ürpermişti yüreği. böyle son sözlere hazırlarken kendini, bir türlü saatler durmuyor; kapısı çalınmıyordu.unutmayı hatırlaması gerekiyordu ta içlerinde bir yerde. Özlem dolu gözlerinde gizlenen perdedeyse böyle bir sona geçit yoktu...
HİCRET ERGÜVEN