Dil iletişimin aracıdır. İrtibat kurulan yoldur. Bu gerek bir bakıştır, bir davranıştır, bir duygudur ,bir kelimedir. Bu gerek hayvanlar arasındadır, bitkiler arasındadır.
Hangi dili konuştuğumuz önemli değildir. Önemli olan esas konuştuğumuz dil insanlarla iletişimimizi sağlamalıdır. Düşünme seciyesini kuvvetlendirmelidir. Konuştuğumuz dilden ziyade olan şey dilin zengin olmasıdır.
Kelimeler düşüncenin temel taşlarından biridir.
Bir dil ne kadar zengin olursa iletişim ve düşünme o kadar sağlıklı olur. Birkaç yüz kelime ile konuşan topluluklar daima kavga içindedir. Birbirleriyle iletişime geçememektedir. Sömürülen toplumlarda ilk yok edilen şey dilidir yani düşünme yetenekleri. Az kelime ile düşünen bir insan ancak yeme –içme gibi ihtiyaçlarını düşünebilir. Az kelime ile çok şeyi sorgulayamaz. Yanlışları ve doğruları hissetse de tepkisini koyamaz ortaya. Ne istediğini bile bilemeyen bir toplum karşımıza çıkar.
Düşünemeyen bir toplum ne kadar hür olabilir ki…
Çabamızı hangi dili konuşup konuşmayacağımız tartışmalarına ayırmaktansa konuştuğumuz dili zenginleştirmeye ayırmalıyız. Bunun için de edebiyatta güçlü ve dayanağı olan bir akım oluşturmalıyız.
Her insan kendi konuştuğu dili zenginleştirmek ile sorumludur. Kendi konuştuğu dili başkasına dayatmadan istediği dili konuşabilmeli.
Dilin bir amaç değil araç olduğunu unutulmamalı.
Artık çok dilli bir zamandayız. Dilini bilmediğimiz birini anlamak için ya onun dilini öğrenmeliyiz ya da o bizim dilimizi öğrenmeli.
Konuştuğumuz dili artık zaruret belirliyor. Yabancı bir ülkede matlubumuzu veya ihtiyacımızı giderebilmek için hiç olmazsa matlubumuzu veya ihtiyacımızı anlatabilecek kadar o dili bilmek elzemdir.