Hayat bize mutlu olma şansı vermedi sevgili.
Biz kendimizden başka herkesin üzüntüsünü üzüntümüz
acısını acımız yaptık çünkü.
Dünyanın öteki ucunda hiç tanımadığımız birinin
gözyaşı bile içimizi parçaladı.
Kedilere ağladık kuşların yasını tuttuk.
Yüreğimizin zayıflığı kimi zaman hayat karşısında
bizi zayıf yaptı.
Aslında ne güzel şeydir insanın insana yanması sevgili.
Ne güzeldir bilmediğin birinin derdine üzülebilmek
ve çare aramak.
Ben bütün hayatımda hep üzüldüm hep yandım.
Yaşamak ne güzeldir be sevgili.
Sevinerek severek sevilerek düşünerek
ve o vazgeçilmez sancılarını duyarak
hayatın.”
*
Manevi değerlerin insani erdemlerin dokunulmayacak kadar kirlendiği zamanımızda İnsanın özünü ne güzel özetlemiş kendi insan yüreğinin dokunaklı serzenişleriyle Yılmaz GÜNEY.

Benim yürek sesimi de içinde barındırdığına inandığım bu satırlar dilime her dolandığında yüreğimi alır taa nerelere götürür.

DESEM Kİ - CAHİT SITKI TARANCI
Desem ki vakitlerden bir Nisan akşamıdır,
Rüzgârların en ferahlatıcısı senden esiyor,
Sende seyrediyorum denizlerin en mavisini,
Ormanların en kuytusunu sende gezmekteyim,
Senden kopardım çiçeklerin en solmazını,
Toprakların en bereketlisini sende sürdüm,
Sende tattım yemişlerin cümlesini.
Desem ki sen benim için,
Hava kadar lazım,
Ekmek kadar mübarek,
Su gibi aziz bir şeysin;
Nimettensin, nimettensin!
Desem ki...
İnan bana sevgilim inan,
Evimde şenliksin, bahçemde bahar;
Ve soframda en eski şarap.
Ben sende yaşıyorum,
Sen bende hüküm sürmektesin.
Bırak ben söyleyeyim güzelliğini,
Rüzgârlarla, nehirlerle, kuşlarla beraber.
Günlerden sonra bir gün,
Şayet sesimi fark edemezsen,
Rüzgârların, nehirlerin, kuşların sesinden,
Bil ki ölmüşüm.
Fakat yine üzülme, müsterih ol;
Kabirde böceklere ezberletirim güzelliğini,
Ve neden sonra
Tekrar duyduğun gün sesimi gökkubbede,
Hatırla ki mahşer günüdür
Ortalığa düşmüşüm seni arıyorum.