Bugüne kadar babalar için çok yazıldı çizlldi, her zaman da yazılacak çünkü çocukların kanayan yarası...

Baba ne kadar derin anlamlı güçlü olmasına rağmen telaffuzu çok kolay bir kelime.
Babalık çok mu zor yoksa baba olmak kolay mı değil ?

Eğer bir insan babalığın ne demek olduğunu bilmiyorsa neden baba oluyorlar yada kendilerini hazır hissetmiyorlarsa neden babalığa soyunuyorlar?

Bir çocuk dünyaya geliyor ve belki ilk zamanlar babalık iç güdüsüyle çocuğuna karşı heyecanından gülücükler sarılmalar yapıyordur da sorumluluk artınca neden küçük bir çocuğu yük gibi görüyorlar?

Ne zaman çocuk babasına ihtiyaç duysa baba ortada yok, ölse ölüm yüce rabbimin emri ölüm hak tıpkı doğum gibi ama yaşayıpda babasız büyüyen çocuklara ne demeli. Hele küçük bir çocuğun babaya nasıl ihtiyaç duyabileceğini bilmiyorlar mı bu duyarsız babalar. Aslında baksalar küçük yada büyük çocuk farketmez çocuk her yaşta babasına ihtiyaç duyar.

Halbuki bir çocuğun baba diye seslenişi, içindeki o sessiz feryadı kulakları nasıl tırmaladığını bir anlayabilselerdi, küçük bir çocuğun gözündeki o muhteşem, heybetli , kocaman bir baba. Onlara hiç kimse yetişemez, onları kimse deviremez, onları kimse engelleyemez, onlar o kadar tatlı, güçlüdürlerdir ki çocuklarının kahramanıdırlar aslında babalar.

Neden ? Hiç düşündünüzmü neden bir çocuğu babasız bıraktığınızı ?

Bunun sorumlusu kim?

Baba mı
Çocuk mu

Cezayı çeken kim?

Babamı
Çocuk mu

Hayatı çalınan kimin?

Babanın mı
Çocuğun mu