Çığlık çığlığa kaçan bendim sensizliğin cehenneminden. Dar geldi sokaklar, tekmelediğim taşlar acıttı ayağımı, ağlamadım...

Biliyorum sevmezdin ağlayışlarımı ve aciz bulurdun dökülen yaşlarımı. Biliyordum güçsüzdüm ama sensizliğin pençesinde böylesine kıvranacağımı bilemezdim...

Çıplak ayak yürümeye başladım dikenli geçitlerde. Gariptir yanmıyordu canım, acımıyordu tabanlarım. Kalbimdeki sızı daha baskındı çünkü bedenimde kanayan yaralara...

İlk tanışma yıldönümümüzde çekildiğimiz fotoğrafa daha dikkatli bakıyorum şimdi. Sevgi dolu sarılışına, aşık bakışlarına, sıcacık öpüşüne... Ve bir komedyayı izlerken buluyorum kendimi. İrkiliyorum... Sahte yüzlerin anlamsız düellosu gibi geliyor cansız fotoğraf karesinde oynanan. Acı bir gülümseme beliriyor gamzelerimde. Gerçeğin ta kendisini yaşamak istemiştim oysaki, karikatürize edilen bir hayatı değil...

Şimdi, bir uçurumun kenarında yüzleşiyorum ölüm denilen en gerçek kavramla... Nice yabancı ağızlardan, nice garip sesler duyuyor kulaklarım. Kimi değmez diyor, kimi ise hayat onsuz zaten bitik... Ayaklı cenaze gibi hissediyorum kendimi...Sonra bir çukur beliriyor önümde... İmdat çığlıklarımı duyan olmuyor...

Çünkü...

Sessiz çığlığımdan başka bir şey olmuyor dipsiz kuyularda acıyla yankılanan...



YADİGÂR